Illuminati

Recently, I had the chance to read two very similar yet different stories. On the surface, the concept is almost the same: A teenager getting super-powers and his exploits/ efforts from then on. But there was a world of difference between them for one of them was created in the US and the other was created in Japan.

Invincible, is a story about Mark Grayson, son of the most powerful superhero of his world: Omni Man (a Superman knockoff). The story starts from Mark acquiring his power one day in his teenage years and deciding to follow on his dad’s footsteps. He soon finds out that his father is an alien belonging to an evil empire who are hell bent on galactic domination and that his father was put on the earth to prepare it for the eventual takeover. His father proposes Mark should join the effort and he refuses it (as is customary of a hero). His father beats him to near death (not so customary of a hero) and leaves the earth. Now Mark has to prepare himself for fighting against the eventual takeover and also have to save it from itself until then.

If by this point you have a nagging suspicion that this story is a mixture of Superman, star wars and several other sci-fi stories thrown in, that is because it actually is. But one cannot actually fault the author for that. What I can fault him for would be the lack of zeal he shows for character development as compared to the sci-fi elements/ shock moments/ brutal fights that are so prevalent in the story. In a way, this is to be expected from a western superhero story. Apart from the hero himself and his father, the rest of the characters have a set role and they do not deviate from it or grow from it. The heroine and hero’s mother character have pretty much the same function. Devoid of their dependency to their husbands, they are nothing exciting or even memorable. Even marginally interesting characters like “I’ll even make a deal with the devil to get what I want” Cecil or Mark’s sociopath half-brother Oliver lack the necessary development and come off as abrupt most of the time.

Another minor gripe is that even though this is from an Independent publishing house (Image comics) as opposed to a big corporate such as DC or Marvel, and despite the fact that the author mocks the corporate comics storytelling, I found that the story had the same problems you might find in any DC/Marvel comics stories in the past two decades or more. Note: The key difference between Corporate owned comics and Independent Comics publishing is that the artists own the rights for the stories in an independent publishing company as opposed to DC/Marvel who only pay the author for the story which they own.

On the other hand, My Hero Academia is a story about Midoriya Izuku, a superhero fanboy who idolizes the greatest superhero of his time, All Might. Midoriya wants to be a superhero himself but unfortunately for him, in a world filled with people with super powers (aka quirks), he cannot as he has no quirks. One day, All Might saves him from a villain and impressed by his bravery, he decides to help Midoriya become a great hero by passing over his power “One for All” to him. All Might reveals to Midoriya that he has been looking for a successor to pass over his power as he was mortally wounded in a battle a few years ago which has severely limited the usage of his power. But this is a double edged sword as Midoriya is not yet ready to wield the “One for All” power yet and has to train his body to withstand the toll it takes. As he is, one punch at full power is all that is necessary to shatter his entire arm. All Might helps him get into the hero training school, UA Academy, where he’ll get the chance to not only train himself to replace All Might but also make friendship that might save his life down the line.

The primary difference between these two stories is the approach they take because of the cultural differences. Where Invincible concentrates on family, sci fi and doing what is right, My Hero Academia strongly concentrates on mentor-ship, finding your own way amongst trouble and friendship. My Hero Academia also benefits from the fact that it doesn’t take itself seriously a lot of times and goofs on almost every character thus keeping it light-hearted despite the story and the delicacy of the hero’s power. Coming to which, the delicacy of his super power is another strong point. Even though he has super strength, the hero is not invincible, making him rely more on his brain/ team work/ planning than on his strength to overcome the problems he faces. Most times, this makes for some interesting reading as compared to Invincible, which ends up relying on gore, brutality and shock value in fights. As a result, almost all the support characters are well developed or at the very least interesting even if some are just manga stereotypes.

Invincible also has the fault of relying on the trope of characters being almost beaten to death only to recover later which cheapens the seriousness that a brutal fight can have in a story. Although My Hero Academia has a similar trope (they have to if the hero ends up shattering all his bones in his arm after throwing one powerful punch), they try to use it with caution and after a certain point in the story, try not to rely on it. There are numerous minor details like this that makes My Hero Academia a pleasure to read and Invincible a chore. Last but not least, My Hero Academia is delightfully devoid of any agendas that western comics have been filled with in the recent years. Invincible has its share of force fed agendas that makes it tiring at times to infuriating at the rest.

You might still enjoy Invincible if you are new/unfamiliar with Super hero stories but if you have read your way through countless stories (like I have), My Hero Academia will please you more.

PS: There is also an anime version of My hero Academia that you can check out if you prefer anime to manga. While we are at the subject of Manga, you should also check out Hunter X Hunter, which is the best action manga I’ve read in a long while. It has an anime version too.

Invincibility is a common trope in comic stories but there are not a lot of stories that deal with Immortality and the effect it can have mentally on the said individual. In a way, it is understandable considering that it will have to be handled delicately and expertly and there is a lot of room to fail. Ajin takes up Immortality, pits immortal people against a cruel, brutal and paranoid society and tries to analyze what this would do to an immortal’s psyche and the consequences that would come of it.

Shortly after the world finds out about the existence of a few immortal “Ajin”, who regenerate and come back to life after being killed, they are branded dangerous and are hunted under the pretense of segregating these dangerous creatures from the normal ones. Once captured, these beings are then subjected to brutal experiments to try and find out how they actually regenerate and if it is possible to achieve similar effects for all humans. The story revolves around Kei Nagai, a high school student in Japan, who finds out that he’s an immortal when he is hit by a truck. Per procedure, the government and the bounty hunters start hunting him and he escapes with the help of his childhood friend Kaito. While on the run, Nagai finds out that there is an escaped group of Ajin extremists headed by Sato who want to fight against the government and the government agency behind the inhumane experiments. You can guess where the story goes from here.

Any good story needs a great villain to be memorable. Ajin has Sato, a player through and through who cares not about the ending but about the fight. To him, glory is not in the way the war is fought or in achieving success. To him it's all about the fight. The heat of the battle. He can not be predicted as there is nothing he won't do for the thrill of the fight and nothing he won't do when he is on it. Imagine a unstoppable, immortal, super soldier version of Joker. Yep. Sato is an absolute badass and the tight story telling only helps elevate his legend. I cannot remember such a compelling, simple (yet complex) character in recent times. Sometimes, less is more and the author understands it and utilizes it perfectly. Aside from the brilliant villain and the hero, there is no shortage for good characters: Tanaka (right hand man to Saito) an Ajin who was tortured extensively and wants vengeance on his tormentors, the idealistic Kaito, the naive Ko, shrewd Sokabe, Tosaki.... the list goes on.

The main attraction of the manga, aside from the art, is the character development and the psychological aspect of the situation. One cannot fault the Ajin for any of the choices they make after being hunted, tortured, experimented on and killed repeatedly for months (or years on some cases. In such a situation it is not a question of if they will snap, but when). The story, on that regard, does not paint either side as good or bad. It's monsters vs monsters fighting for their own agendas in a cruel world where no one really cares about the situation. The author handles the plot as it should be handled: without any goofs, grim, graphic and unrelenting. Another thing I really appreciated is the fact that there is no moral grandstanding or agenda pushing of any kind (unlike western comics) even though the story is heavily reliant on the Ajins fighting for their right and freedom. The story gives you a glimpse of what they went through, leaves it at that and concentrates on what they do because of that. The story, characters and even the dialogs are very realistic on that regard and is very refreshing to read. In fact, the story tries to avoid any kind of trope as much as possible even down to the character level. Unlike most books, there is not much of a contrast between most of the characters. There is no good vs evil. The hero and the villain are not black and white. They are both very gray and their difference is only in the degree. If Sato is a monster who loves battle, then Kei is a cold, calculating, ruthless machine who will sacrifice anything and anyone to achieve what he wants. One can only wonder if the hero will have the same conviction and ideas as Tanaka or even Sato if he had gone through the same ordeal that either of them went through. That goes for most of the characters. They are not in the struggle for moral reasons. They have their own agenda, be it survival, career, power or fun.

Ajin was a joint effort by Gamon Sakurai and Tsuina Miurna when it started. After about an year, Miurna left and Sakurai took the helm of the story. I was surprised to know that this was his first major story and all he has written before are short stories. I would be very interested to know how he takes this series further and his work thereafter. If his brilliant and insightful chapters "The real Kei Nagai, Blood relations, Fight and Call of Duty" are any indication, I have high hopes for this series. If you want a fast paced action story with excellent character development and psychological insight thrown in, give Ajin a try. You won't be disappointed.

Ender's game.

You believed in things because you needed to; what you believed in had no value of its own, no function. A dog scratches where it itches. Different dogs itch in different places.

- The spy who came in from the cold, John Le Carre.

You may not be interested in war, but war is interested in you.

Leon Trotsky.

Conspiracy theories and secret histories are always a rich source for excellent and innovative stories. The tricky part lies in the execution. Which is what is lacking here. Everything feels rushed and there isn't any grand scheme or struggle. In its eagerness to touch upon various historical events and theorize them on its own, the story suffers from lack of depth. So far 20 books have been published in English and after about 6, I find no reason to continue. There might be a chance of this getting more focused later on, but I highly doubt it.

2035….

A space module falls into the Indian Ocean. When the two survivors are rescued and identified, the authorities realize that what was once thought dead and buried is out in the open, to haunt everybody and to change history as was known to humans.

Now, Earth has to revive its long since abandoned space travels, due to lack of funds and pessimistic opinions, and try to face and understand the mystery that will change history and pose newer threats.

Helen Freeman, the woman who was supposed to be the first woman to set foot on Mars and a woman haunted by personal sorrow,frustration and an insatiable goal, must now choose between….

The love of her girl, who lives with her single mother and who, though yearns for the love of her mother ,hates her for her long departures, apathy and unkept promises.

Her lifelong dream which might set her off on a voyage which could be lethal, destructive, forced and from which there could be no return….

The comic has three books. The first book talks about the threat, the preparations for the arduous and daring adventure.

The second talks about the journey itself and the implications it might cause on the lives of those daring astronauts, their loved ones and on the history of the earth itself.

The third is about the voyage back or more aptly put, the probe for a way back to earth.

The principle concepts that mould this comic are two…

The Chimpanzee complex is phenomenon observed in chimpanzees used as test subjects for space flights. Being a part of an experiment, in which they have no control over and where they can just watch helplessly as they are toyed around by the whim of others, they get crazy, torn between the ability to understand the situation and the inability to control it.

The Heisenberg principle according to which, “It is impossible to determine simultaneously both the position and momentum of an electron or any other sub-atomic particle with any great degree of accuracy or certainty.”

That is to say, you cannot determine the position and the speed of a sub-atomic particle at the same time. You can get either, but not both.

Having these both at hand, the author Richard Marazano has tried to spice up the story of a mother torn between her passion and her daughter’s love. The story is good, grim and emotional. The artwork by Jean-Michel Ponzio is good. A definitely entertaining read for comic fans , especially the ones who love science fiction.

The Chimpanzee complex - A great science fiction combined with emotional drama…

கடல் புறா I - அஞ்சன விழிகளின் அமுத மொழியில்...

   “காஞ்சி இருக்கக் கலிங்கம் குலைந்த களப் போர் பாடத் திறமினோ ”

                                -கலிங்கத்துப்பரணி.

பொருள்: காஞ்சி நகரம் இருக்க, கலிங்கம் அழிய நடந்த களப் போர் குறித்து பாட..

மறைபொருள்: ஆபரணம் இருக்க, ஆடை குலைய நிகழ்ந்த போர்..

காஞ்சி- மங்கையர் ஆபரணம்; கலிங்கம்- ஆடை.

தமிழ்நாட்டுக்கும், கலிங்க நாட்டுக்குமான பரஸ்பர வெறுப்பை தற்காலிகமாகவாது நிறுத்த விளையும் ஆசையில் சோழ மன்னன் கொடுத்தனுப்பிய சமாதான ஓலையுடன் பாலூர்ப் பெருந்துறைக்கு வந்து சேரும் கருணாகரன், வந்தவுடன் தன்னுடைய தோழனும், வேங்கி நாட்டு இளவரசனுமான அநபாய சோழன் (பிற்கால குலோத்துங்க சோழ மன்னன்) சிறை பிடிக்கப்பட்ட செய்தியைக் கேட்டு வெகுண்டெழுகிறான். அது மட்டுமல்லாமல், தமிழர்கள் சமீப காலத்தில் காரணமில்லாமல் சிறை பிடிக்கப்படுவதையும் அறிகிறான். உணர்ச்சி வேகத்தில் விழும் வார்த்தைகளை விட வேகமாக சண்டையில் சிக்கும் அவனைக் காவலர் துரத்த, தப்பிக்க வழி தேடும் அவன் மாளிகை ஒன்றினுள் பதுங்குகிறான். இளைய பல்லவனது ஆசை தப்பிப்பதில் இருந்தாலும், விதி அவனை மாட்டிவிடவே வழி செய்கிறது. காவலர்களின் கூர்வேல்களில் இருந்து தப்பும் கருணாகரன், தப்பவே முடியாத காமனின் கணைகளுக்கு இரையாகிறான்.

மாளிகை அறையின் இருளில் பதுங்கி இருக்கும் கருணாகரனை திகிலின் வயப்படுத்தும் வண்ணம் அறையை நெருங்குகிறது ஒரு மோகன உருவம். நெருங்குவதோடு நில்லாமல் அறையைத் தாளிடவும் செய்கிறது. அசந்தர்ப்பமான நிலையில் சிக்கி நிகழவிருக்கும் அசம்பாவிதத்தையும், அந்த அஞ்சன விழியாளின் அலறலையும், அதைத் தொடர்ந்து காவலருடன் நிகழப் போகும் சண்டையையும் எதிர்பார்த்து கண்ணை மூடிக் காத்திருக்கும் கருணாகரனுக்குக் கேட்பது அலறல்ல, அதிகாரக் குரலே. வியப்பின் வசப்படும் கருணாகரனை மேலும் வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது அவனுக்குக் கிடைக்கும் வரவேற்பு.

கையில் வாளுடனும், கண்களில் வேல்களுடனும் அவனை வரவேற்கிறாள் அந்த அஞ்சன விழியாள். தொடரும் சம்பாஷணையின் மூலம் தான் தேடி வந்த கடாரத்து இளவரசனுடைய மகளது வாள் முனையில் மட்டுமல்லாது, அவளது அஞ்சன விழிகளின் அமுத மொழியிலும் சிக்கியிருப்பதை உணர்ந்து கொள்கிறான் கருணாகரன். கடாரத்து இளவரசனைக் காப்பாற்றிச் செல்ல சமாதான ஓலையுடன் வந்த தன் நிலை, பாலூர் வந்த சில மணி நேரத்தில் அவரிடமே அடைக்கலம் கொள்ளுமளவு மோசமாகும் என்று கனவிலும் எதிர்பார்க்காத இளைய பல்லவனுக்கு அன்றைய இரவு இருளில் மறைத்து வைத்திருக்கும் ஆச்சர்யங்கள் தான் என்ன? கருணாகரனால் தனது நண்பனை சிறையில் இருந்து காப்பாற்ற முடிந்ததா? கடாரத்து இளவரசனையும் அவரது மகளையும் கலிங்கத்தில் இருந்து சோழ நாட்டுக்கு பத்திரமாகக் கொண்டு செல்ல முடிந்ததா?  கருணாகரனை தீர்த்துக்கட்டும் முடிவோடு இருக்கும் கலிங்கத்து மன்னன் பீமனையும் அவனது படைகளையும் சமாளிக்க முடிந்ததா?

தமிழில் சரித்திர நாவல்களுக்கு சாண்டில்யனின் பங்களிப்பு பற்றி சொல்லித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியதில்லை. கடல் புறா அவர் எழுதிய மிகச்சிறந்த கதைகளில் ஒன்று. கருணாகரத் தொண்டைமான் என்று பிற்காலத்தில் அடைமொழி பெற்று கலிங்கத்தின் மேல் சோழ மன்னன் ஆணையின் பெயரில் போர் தொடுத்து வெற்றி பெற்று, கலிங்கத்துப் பரணியிலும் பாடப்பெற்ற கருணாகர பல்லவனது இளவயது வாழ்க்கையும், கலிங்க நாட்டுடனான பகையையும் இட்டுக் கட்டும் கதை தான் கடல் புறாவின் முதல் பாகம்.

கடல் புறா சாண்டில்யனின் கற்பனையில் உதிக்கக் காரணங்கள் இரண்டு. முதலாவது, கலிங்கத்துப் பரணி. இரண்டாவது, கடல் தாண்டி தமிழ் மக்கள் கடாரம் கொண்ட வரலாறு. கலிங்கத்துப் பரணியில் கலிங்கப் போரின் வெற்றியைப் பற்றி மட்டுமல்லாது, அங்கே கருணாகரன் பயிர்களையும் வீடுகளையும் கொளுத்தி நிகழ்த்திய அட்டூழியங்களையும் படித்த சாண்டில்யன், அவற்றிற்கு கற்பனையில் காரணம் கற்பிக்க எழுதியதே கடல் புறாவின் முதல் பாகம். சமாதானத் தூது பேச கருணாகரன் கலிங்கம் வந்து இறங்குவதில் ஆரம்பிக்கும் கதை, சமரின் முரசொலி கேட்க அவன் காரணமாவதை எடுத்துரைக்கிறது. காரணம் கற்பிப்பதில் மட்டுமல்லாது அருமையான, வேகமான கதையாக்கத்திலும் சாண்டில்யன் வெற்றியே பெறுகிறார்.

வீரம், நட்பு, காதல், விறுவிறுப்பு என்று அனைத்தயும் சரிவிகிதத்தில் தரும் கடல் புறாவின் முதல் பாகம் சாண்டில்யனின் விவரணைகளால் மேலும் அழகு பெறுகிறது. அஞ்சன விழியாளின் அமுத மொழியானாலும், கருணாகரனின் கழுகுப் பார்வையானாலும், அநபாயனின் சீரிய அறிவானாலும், அமீரின் ஆழ்ந்த நட்பானாலும், அகூதாவின் சித்தாந்தமானாலும் அவரது எழுத்தில் புதுப் பரிமாணத்தையே பெறுகிறது. கடைசிச் சண்டையில் இருக்கும் விறுவிறுப்பு எத்தகையதோ அதே அளவிலானது காதல் காட்சிகளில் இருக்கும் விவரணைகளும். அத்தகைய கதைக்கு முதல் வரியாக செயங்கொண்டாரின் வீரமும் காதலும் சொட்டும் சிலேடைச் சொற்களை அமைத்தது பொருத்தமல்லாது வேறென்ன?

முதல் பாகத்தில் கலிங்க, சோழ நாட்டுப் பகையைப் பற்றி விளக்கும் கடல் புறா பிற பாகங்களில் சோழநாடு கடாரம் கொண்ட வரலாற்றை கற்பனை கலந்து சொல்கிறது. எட்டு மாத ஆராய்ச்சியின் பின்னரே எழுதப்பட்டது என்று சாண்டில்யனே முகவுரையில் கூறுகிறார். அந்த ஆராய்ச்சியை கண்கூடாக நாம் கதையில் காணலாம். கலிங்க சோழப் பகை, வேங்கி நாட்டு உள்பிரச்சனை, அகூதா பற்றிய விவரணைகள், பண்டைய கப்பல்கள் பற்றிய தகவல்கள் என எல்லாமே தெளிவாகவும், தேவையான வகையிலும் உபயோகப்படுத்தப்பட்டு இருக்கிறது. கடல் புறா கலிங்க நாட்டில் ஆரம்பித்து கடாரம் கொண்ட வரலாற்றை மூன்று தொகுதிகள் வழியாக விளக்குவதைப் போலவே, நாமும் மூன்று பதிவுகளில் பார்ப்போம்.

கடல் புறா 2 – கடல் அலையோ, கல் மலையோ….

                                                         தழுவி நழுவும் கடல் அலையோ

                                                         தூரத் தெரியும் கல் மலையோ?

அக்ஷயமுனைக்கு வர இஷ்டப்படாதவன் போல மேகத்தின் ஊடே ஒளிந்திருந்த சூரியன், அக்ஷயமுனையின் கரைகளை வேண்டியே நெருங்கும் கப்பலை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். வந்தால் விளையப் போகும் நிகழ்வுகளை விளக்கும் எண்ணத்திலோ என்னவோ செங்கதிர்களை அந்தக் கப்பலின் மீது நின்று கொண்டிருந்த உருவத்தின் மீதும் பாய்ச்சினான். தளத்தில் நின்று கொண்டிருந்த இளையபல்லவனது விழிகள் கரையை விழுங்கி விடும் கழுகுப் பார்வையை வீசிக் கொண்டிருந்தன. தூரத் தெரியும் தூங்கும் எரிமலையான பகிட் பாரிசானின் உக்கிரமோ, விலகி ஓட நினைப்பன போல பறந்து செல்லும் பறவைகளோ அவன் பார்வையில் இருந்து தப்பவில்லை. அப்பிராந்தியத்திலேயே பயங்கரமான இடம் என அக்ஷயமுனை பெயர் பெற்றிருந்ததென்றால் அதற்கு காரணம் இருக்கவே செய்தது. நிலைமை எப்போதும் வெடிக்கத் தயாராயிருக்கும் பகிட் பாரிசனுக்கு ஒப்பானதே என்பது மட்டுமல்லாது, நர மாமிசம் தின்னும் பூர்வ குடிகளையும், கொள்ளையர்களையும் ஒருங்கே கொண்ட இடமாகவும் அது அமைந்திருந்தது என்பதை இளையபல்லவன் அறிந்தே இருந்தான். இவற்றுக்கெல்லாம் மேலாக, வஞ்சகமே உருவான கோட்டைத் தலைவனின் கீழ் நிர்வகிக்கப்பட்டு வந்த அந்நகரத்தில் அடிக்கடி நிகழும் கொலைகளைப் பற்றிய தகவல்களும் பலரின் வாயிலாக அவனது காதுகளை எட்டியே இருந்தன.

கடும் உஷ்ணம் நிறைந்த அக்ஷயமுனையின் கரைகளை அலைகள் கூட தொட்டுத் தொட்டு உடனே விலகிக் கொண்டிருந்தன. தமிழகத்தில் இருந்து வரும் அனைத்துக் கப்பல்களும் நேர்வழியில் வராமல், அக்ஷயமுனயைத் தவிர்த்து சுற்றிப் போவதற்கான காரணம் கரையிலேயே தென்பட்டது என்றால் அது மிகையல்ல. உடனே கப்பல்களை கிளப்பிக் களவுக்கு செல்லும் வகையில் கரையிலேயே தங்கள் கூடாரங்களை அமைத்திருந்த கடற்கொள்ளையர்கள், தங்களைத் தேடி வரும் கப்பலை சற்றே வியப்போடு பார்த்தார்கள். அவர்களுடைய வியப்பு விரைவில் பயத்திற்கு இடம் கொடுத்தது. கப்பலில் இருந்து ஊதப்பட்ட சங்கொலியைக் கேட்டதும் அவர்கள் பயம் கொண்டதில் ஆச்சர்யம் ஏதும் இல்லை. ஈவிரக்கமற்ற பயங்கரமான கடற்கொள்ளைக்காரனான அகூதாவின் வருகையை விவரிக்க ஊதப்படும் அந்த ஒலி தங்கள் வாழ்வில் விழப் போகும் பெரும் இடி என அறிந்திருந்த அந்நகரத்து மக்கள் உடனே தத்தம் வீடுகளை நோக்கி பயத்துடன் விரைந்தனர். அவர்களது இதயத் துடிப்போடு போட்டி போடும் வகையில் நகரத்தில் வாயில்கள் படாரென அறைந்து சாத்தப்பட்டன. பாலூர்ப் பெருந்துறையில் சற்றேறக்குறைய ஒரு வருடத்திற்கு முன்னர் நிகழ்ந்த வீரச் செயல்களின் முக்கியக் காரணியான இளையபல்லவன் மட்டும் உதட்டில் தவழும் இளநகையோடு கரையில் நடக்கும் நிகழ்வுகளை கவனித்து வந்தான்.

அகூதாவின் உதவியோடு பாலூரில் இருந்து தப்பிய கருணாகரன், தமிழகத்திற்குத் திரும்பாமல் ஒரு வருட காலத்திற்கு அவனிடமே கடற்போர் பயிற்சி எடுத்ததற்கும், பெரும் கடற்போர்களை சந்தித்ததற்கும், யாரும் வரத் தயங்கும் அக்ஷயமுனைக்கு வலிய வந்ததற்கும் உறுதியான காரணம் ஒன்று இருக்கவே செய்தது. தனது மன வானில் சிறகடித்துப் பறக்கும் காஞ்சனைப் புறாவை ஸ்ரீவிஜய சாம்ராஜ்ஜியத்தின் பட்டத்து இளவரசியாக்கும் எண்ணம் மட்டுமல்லாது, தமிழரை இன்னல்படுத்தும் கலிங்கத்தின் வலுவான கடற்படை பலத்தை உடைக்கவும், வலுவான கடற்படைத்தளம் ஒன்றை அமைக்கும் ஆசையால் கருணாகரன் ஆபத்தில் வலியப்போய் விழுகிறான் என்பது பிறருக்குத் தெரியாதது வியப்பில்லை என்றாலும், அவனது நண்பன் அமீருக்குக் கூட தெரியாமல் இருந்தது ஆச்சர்யமே. கருணாகரனுக்கருகிலேயே எப்போதும் நின்றாலும் அவனது உள்ளக்கிடக்கையை அறியாத அமீர் அவனிடம் தனது அதிருப்தியையும், எதிர்நோக்கி இருக்கும் ஆபத்தையும் விளக்க வாயெடுத்தான். சங்கொலியைக் கேட்டு ஓடும் மக்கள் வந்திருப்பது அகூதா அல்ல என்பதை அறிந்து கொள்வார்களேயானால் ஏற்படக்கூடிய விபரீதத்தை குறித்து எடுத்துக் கூற முற்பட்ட அவனை இளைய பல்லவனது உறுதியான கை தடுத்தது. அதனினும் உறுதியான பார்வை அந்நகரத்துக் கோட்டையின் மேல் நிலைத்ததைக் கண்ட அமீர், கருணாகரன் காண முற்பட்ட கனவு அபாயமானது என்பதை உடனே உணர்ந்து கொண்டான்.

திகில் வயப்பட்டிருந்த அமீரை மேலும் திகிலுக்குள்ளாக்கும் நோக்கத்தோடோ என்னவோ, கரைக்குச் செல்ல சிறு படகொன்றை தயார் செய்யுமாறு ஆணையிட்ட பல்லவன் குரல், தன்னுடன் யாரும் வரத் தேவையில்லை என்று சுட்டிக்காட்டவும் செய்தது. சற்று நேரத்தில் படோபடமாக அறையிலிருந்து வெளியே வந்த அவனைக் கண்ட அமீரின் கிலி உச்சத்திற்குச சென்றது. கோட்டையை அடைய கருணாகரன் கொள்ளையர் கூட்டத்தைத் தாண்டியே செல்ல வேண்டும் என்பதை அறிந்திருந்த அமீர், அவ்வாறு செல்லும் போது கருணாகரனது உடமைகள் மட்டுமல்லாது, உயிரும் நொடிப் பொழுதில் பறிக்கப்படும் என்பதையும் உணர்ந்தே இருந்தான். உணர்ந்திருந்ததாலேயே “துணிவுக்கும் ஒரு எல்லை வேண்டும்” என்று மனதில் எண்ணமிட்டான். ஆனால் இளையபல்லவனது துணிவு அமீரின் வரையறையையும் மிஞ்சியது என்பதை மட்டும் அந்நேரத்தில் அவன் உணர்ந்தானில்லை.

கடற்கரையை சிறிது நேரத்தில் அடைந்த இளையபல்லவனை நோக்கி வெறியுடன் வந்தது கொள்ளையர் கூட்டம். கப்பலில் இருந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்த அமீர் கொலைவெறியோடு வந்த கொள்ளையர் கூட்டம் சிறிது நேரத்திலேயே குதூகலத்தோடு இளையபல்லவன் பின்னால் சென்றதைக் கண்டு ஆச்சர்யம் அடைந்தான். ஆச்சர்யம் அடைந்தது அமீர் மட்டுமல்ல, கோட்டைத் தலைவனும் தான். கொடூரத்துக்கும் வஞ்சகதிற்கும் பெயர் போன பலவர்மன், கொள்ளையரை நோக்கி வலியச் சென்ற முட்டாளைக் கொல்லும் அவசியம் தனக்கில்லை என்றே எண்ணிக் கொண்டிருந்தான். சிறிது நேரத்திலேயே கொள்ளையர் கூட்டம் புடைசூழ வந்த உருவத்தைக் கண்ட பலவர்மனது மனதில் கிலி சற்றே எழுந்தது. சிறிது நேரத்தில் பலவர்மனைச் சந்தித்த கருணாகரனை வஞ்சகம் நிறைந்த இரு விழிகளும், விஷமம் நிறைந்த இரு விழிகளும் வரவேற்றன.

பலவர்மனது மகளைக் கண்டு, அவளது மயக்கும் மோகன அழகைக் கண்டு எதற்கும் அசையாத பல்லவனது நெஞ்சம் அசைந்தது. அகத்தின் அழகு முகத்தில் தெரியும் என்பதற்கேற்ப, அவனது விழிகளும் சஞ்சலத்தால் அசைந்தன. சற்று நேரத்தில் அவனுக்கு கிடைத்தது ஓரழைப்பு. அந்த ஒய்யார மோகினியாலேயே அந்த அழைப்பும் விடுக்கப்பட்டது. அன்றிரவு நடக்கவிருக்கும் விழாவில் கலந்து கொள்ள வருமாறு கோரிய அவளது சொற்களில் எவ்வளவு ஆர்வம் இருந்ததோ அதே அளவு குரூரம் பலவர்மனது கண்களில் அந்நேரத்தில் பரவியது. பலவர்மன் அவ்விழாவில் எதிர்பார்த்தது ஒரு கொலை. விழுந்தது ஒரு கொலை தான். ஆனால் அதன் மூலம் விளைந்தது வேறு நிலை. புதிய பல பொறுப்புகளோடு, புரியாத பல ஆபத்துக்களையும் சம்பாதித்துத் தந்தது அந்தக் கொலை.

கடற்தளம் அமைக்க வந்த இளையபல்லவனது கருத்தைக் குலைக்கும் வண்ணம் எழுந்த ஆபத்து தான் என்ன? மயங்க வைக்கும் மோகனாங்கியின் அருகாமையைக் கூட மறக்க வைக்கும் வகையில், இளையபல்லவன் உள்ளம் கலங்க எழுந்த அந்த ஆபத்தை அவனால் சமாளிக்க முடிந்ததா? கருணாகரனால் அபாயம் நிறைந்த அக்ஷயமுனையில் நிலைக்க முடிந்ததா? தன் மதியை மயக்கிய மோகன விழியாளை அவனால் கைப்பற்றத் தான் முடிந்ததா?

முதல் பாகத்தில் சோழ கலிங்கப் பகையை விறுவிறுப்பாகச சொன்ன சாண்டில்யன், இரண்டாம் பாகத்தில் கலிங்கத்தின் கடற்பலத்தை ஒழிக்க கருணாகரன் தளம் அமைக்க முயல்வதைக் கூறுகிறார். முதல் பாகத்தின் விறுவிறுப்புக்கு மாறாக சற்றே மெதுவாகப் போகும் இப்பாகத்தில் பற்பல திருப்பங்கள் இருந்தாலும் அவற்றில் பெரும்பாலானவை கதையை பெருமளவு நகர்த்தாததால் கதை சற்றே இழுவையாகத் தெரிவதில் வியப்பில்லை. ஆசையின் காரணமாக கடல் புறா சற்றே நீட்டப்பட்டது என்று சாண்டில்யன் முகவுரையில் எதைச் சொல்லி இருப்பார் என்பது தெளிவு (மூன்றாம் பாகத்தின் ஆரம்பமும் இரண்டாம் பாகத்தினை சற்றே ஒத்திருக்கும் என்பது வேறு விஷயம்). ஆனாலும், கடல் புறாவின் ஓட்டத்தோடு பின்னிப் பிணைந்து இருப்பதால் இப்பாகம் முக்கியமானதொன்றே. மேலும், பழங்காலத்துக் கப்பல்களைப் பற்றிய தகவல்கள் பல இதில் உண்டு. குறிப்பாக, பண்டைய காலத்துக் கப்பல்களின் வகைகள், அவற்றின் சிறப்புகள், அவற்றின் உபயோகம் போன்றவை பற்றிய தகவல்களும் இப்பாகத்தில் உண்டு. ஆனால் கடல் புறா கதையின் தனிச்சிறப்பான கடல் போர் பற்றிய விவரணைகள் இந்தப் பாகத்தில் இல்லாது போனது ஒரு குறையே. முதல் பாகத்தின் சோழ கலிங்க சிக்கல்கள், பாலூரை விட்டுத் தப்பத் திட்டமிடும் கட்டங்கள், மூன்றாம் பாகத்தின் கடற்போர் விவரணைகள் ஆகியன வழங்கும் விறுவிறுப்புக்கு இணை இந்தப் பாகத்தில் எங்கும் கிடையாது. கரையில் இழுத்த கருணாகரனது கப்பல் போலவே கதையும் நகராது பலமிழந்து கிடப்பது இப்பாகத்தின் மிகப்பெரிய பலவீனம். மூன்றாம் பாகம் குறித்த அடுத்த பதிவில் கடாரம் கொண்ட கதையையும், கடல் போர்களையும், கடல் புறாவின் கதையோட்டம், கதாப்பாத்திரங்கள், அவற்றின் மாற்றங்கள் ஆகியன அனைத்தையும் பார்க்கலாம்.

பின் குறிப்பு: கடற்கரையில் கால்களில் அலை மோத, விரல்கள் பின்னிப் பிணைய அமர்ந்திருக்கும் வேளையில் கருணாகரனிடம் மஞ்சளழகி, “ இதோ என்னை வந்து தொட்டுவிட்டுப் போகும் கடல் அலை போலத் தான் நீங்களும். தொட்டு விலகுவீர்களோ அல்லது மலை போல நிலைப்பீர்களோ?” என்று சொல்லுவதாய் ஒரு காட்சி உண்டு. அதுவே இப்பதிவின் தலைப்பாக உபயோகப்படுத்தப்பட்டு இருக்கிறது.

கடல்புறா 3 – புயல் விடு தூது....

போதிய ஆதாரமின்றி எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுரைக்காக அவதூறு வழக்கு தொடரப்பட்டு, குற்றவாளியாகவும் தீர்ப்பளிக்கப்படும் மிக்கேல் ப்லாம்கிவிஸ்ட் பல காலமாக தான் சிறுகச் சிறுகச் சேர்த்து வைத்திருந்த நல்ல பெயருடன் தன்னுடைய சேமிப்புப் பணத்தையும் பறிகொடுக்கும் நிலையில் இருக்கிறான்.  தன்னுடைய தோழி  எரிகாவுடன் நடத்தி வரும் “மில்லேனியம்” பத்திரிகையின் நம்பகத்தன்மையும், நற்பெயரும், விற்பனையும் தன்னால் பாதிக்கப்படும் என்பதையும் உணர்த்து தன்னுடைய எடிட்டர் பதவியில் இருந்து ராஜினாமா செய்கிறான்.

மூன்று மாத சிறை, அபராதம், வேலையின்மை என செய்வதறியாது திணறும் மிக்கேலுக்கு  மிகப்பெரிய தொழில் அதிபர்களில் ஒருவரனான ஹென்றிக் வாக்னருடைய வக்கீலிடம் இருந்து  வாக்னரை வந்து நேரில் சந்திக்கமாறு  அழைப்பு வருகிறது. வாக்னரை நேரில் சந்திக்கும் மிக்கேலிடம் தன்னுடைய குடும்ப சரித்திரத்தைப் பற்றி  எழுதுவதான போர்வையில் நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னர் கொல்லப்பட்ட தன்னுடைய சகோரதனின் மகளான ஹாரியட்டின் கொலையாளியைக்  கண்டுபிடிக்கும் பணியை ஒப்படைக்கிறார். ஹாரியட்டை தன் குடும்பத்தில் ஒருவர் தான் கொன்றிருக்க முடியும் என உறுதியாக நம்பும் ஹென்றிக், அடுத்த ஒரு வருடத்திற்கு மிக்கேல்  துப்பறியும் பணியை மட்டுமே செய்ய வேண்டும் என்றும்  நிபந்தனை விதிக்கிறார். 

நாற்பது வருடத்திற்கு முன்பான ஒரு விவகாரத்தை துப்பறிந்து உண்மையைக் கண்டுபிடிப்பது நடவாத காரியமென்று மறுக்க எத்தனிக்கும் மிக்கேலிடம்  அவர் எதுவும் கண்டுபிடிக்காமல் போனாலும் ஒப்பந்தப்படி ஒரு வருடத்திற்குப் பிறகு மிக்கேலின் மீது அவதூறு வழக்கு தொடுத்த வென்னர்ஸ்டார்மின் குற்றங்களை நிரூபிக்கும் ஆவணங்களை ஒப்படைப்பதாய் வாக்களிக்கிறார்.

வாக்னர் குடும்பத்தின் ரகசியங்களை ஹென்றிக்கின் உதவியோடு துப்பறிய ஆரம்பிக்கும் மிக்கேலுக்கு உதவியாக பின்னர் வந்து  சேருகிறார் லிஸ்பெத் சலாண்டர்.  சிறுவயதிலேயே கொலை முயற்சிக்  குற்றத்திற்காக கைது செய்யப்பட்டு, பின்னர் பற்பல வன்முறைகளுக்காகவும் கைது செய்யப்பட்டு, மூளை வளர்ச்சி குன்றியவர் என்றும், சமூகத்தோடு ஒன்றிப் போகமுடியாதவர் என்றும் முத்திரை குத்தப்பட்டு  கண்காணிப்பில் இருக்கும் சலாண்டர், மில்டன் பாதுகாவல் நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் ஒரு சூப்பர் ஹேக்கர் ஜீனியஸ்.  பெண்களை வதைக்கும் ஆண்களை தண்டிக்கும் நேரம் போக மிக்கேலுடன் சேர்ந்து அவர் கொலையாளியை எப்படிக்  கண்டுபிடிக்கிறார் என்பதே நாவலின் கதை.

இந்நாவலைப் படிப்பதன் மூலம் ஸ்வீடனில் துன்புறுத்தப்படும் பெண்களின் புள்ளிவிவரங்களோடு, வாக்னர் குடும்பத்தின் ஏழு தலைமுறை சரித்திரத்தையும் அறிந்து கொள்ளும் அரிய வாய்ப்பும் கிடைக்கும். அது மட்டுமல்லாது, படிக்கப் படிக்க சலிப்பூட்டும் கதை ஒன்றை எழுதுவது எப்படி, மர்மம் துளி கூட இல்லாத ஒரு மர்மத்தை முடிச்சவிழ்பது எப்படி, அதை அறுநூறு பக்கத்துக்கு இழுப்பது எப்படி (மேலே கவனிக்க: ஏழு தலைமுறை சரித்திரம் ),  புளித்துப் போன க்ளிசேக்களை வைத்து மொழிபெயர்ப்பு செய்வது எப்படி (இந்தப் புகழ் முழுக்க முழுக்க திருவாளர் ரெக் கீலன்ட்டிற்கே சேரும்) என்பதோடு மட்டுமல்லாது  வாழ்க்கைக்கு மிக உதவியான  காப்பி போடுவது எப்படி என்பது குறித்த செயல்முறை விவரணைகளையும் பத்து பக்கத்துக்கு ஒருமுறை  படிக்கும் பாக்கியம் கிடைக்கும். இவற்றிற்கெல்லாம் மேலாக,  (பெண்களுக்கு எதிரான) அநியாயத்தக் கண்டா பொங்குவாடா இந்த லிஸ்பெத்து என்று சூழுரைக்கும் ஒரு அற்புதமான, அரிய, இதுவரை வாழ்க்கையில எங்கேயுமே கண்டிருக்க முடியாத  கதாப்பாத்திரமான லிஸ்பெத் (சூப்பர் வுமன் லிஸ்பத் என்று படிக்கவும்)  குறித்தும் அறிந்துகொள்ளவும் அதனால் பிறவிப் பயன் சிறக்கும் வாய்ப்பும் கிடைக்கும்.

“Unique and fascinating… Like a blast of cold fresh air…”

என்ற அரதப் பழசான க்ளிசேவை அட்டையில் கண்டவுடனேயே உசாராகும் திறமை இல்லாதவர்கள், பெஸ்ட் செல்லர் லிஸ்ட்டில் இருக்கும் புத்தகம் நன்றாகவே இருக்கும் என்ற தீரா நம்பிக்கையும் நப்பாசையும் கொண்டவர்கள், நாவல் படித்தபின்பே படம் பார்ப்பேன் என்ற முத்தான கொள்கை கொண்ட நல்ல உள்ளங்கள் அனைவரும் நாவலைப் படித்து நாக்கு தொங்கிப் போகாமல் படத்தை நேரடியாகப் பார்ப்பது நலம்.  குறிப்பாக, படத்தை இயக்கி இருப்பது மொக்கை நாவலையும் மிகப்பெரிய ஹிட் ஆக்கும் David Fincher (கவனிக்க: பைட் க்ளப், இது) என்பது மிகப்பெரிய ஆறுதல்.  படத்தில் இதை நிரூபிக்கும் பல காட்சிகளும் உண்டு. நாவலில் க்ளிசே கூத்தாடுகிறது. “I would give his head in a plate to you” என்று ஒரு அரதப் பழசான க்ளிசே மிக்கேல் உதவி செய்தால் அவனுக்கு வென்னர்ஸ்டார்ம் பற்றிய ஆதாரங்களைத்  தருவேன் என்று  ஹென்றிக் சொல்லும் கட்டத்தில் வரும். இதுவே படத்தில் இருவரும்  சாப்பிட்டுக்கொண்டே பேசுவது போலவும், ஹென்றிக் “ நீ எனக்கு உதவி செய்தால்” என்று  சொல்லி வென்னர்ஸ்டார்ம்  பேரைக் குறிப்பிட்டு பக்கத்தில் தட்டில் இருக்கும் மாமிசத்தை   மிக்கேல் பக்கம்  நகர்த்துவதாய்  காட்சி  வரும். படுமட்டமான க்ளிசே காட்சியையும் சுவாரஸ்யப்படுத்தும் விதம் அது. போதாக்குறைக்கு சலாண்டர் பாத்திரத்தை படத்தில்  கெடுத்துட்டாங்க என்ற குற்றசாட்டும் உண்டு. என்னைப் பொறுத்தவரையில், நாவலில் வரும் சலாண்டர் பாத்திரத்தை விட படத்தில் வரும் பாத்திரம் சுவாரஸ்யமானது. குறிப்பாக ரூனி மாராவின் நடிப்பு. படத்தை பார்க்க இவரது நடிப்பை விட சிறந்ததொரு காரணத்தை சொல்லிவிடவே முடியாது. இதே தருணத்தில் ஸ்வீடிஷ் வெர்சனில் ரப்பாசேவின் நடிப்பும் நினைவுக்கு வந்து பயமுறுத்துகிறது. 

ரப்பாசேயின் நடிப்புக்கு போட்டி போடக் கூடிய ஒருவர் உண்டென்றால் அது பாண்டு பாய் கிரெய்க் தவிர்த்து வேறு யாராகவும் இருக்கமுடியாது.  உணர்ச்சிகளை வெளிக் காட்டாத கதாப்பாத்திரங்களில் நடிப்பதில் க்ரெய்க் வல்லவர் என்பது எவ்வளவு உண்மையோ அவ்வளவு உண்மை அண்ணனுக்கு அது மட்டும் தான் வரும் என்பதும்.  எமோசனுக்கும் கிரெய்குக்கும் சம்பந்தம் உண்டு என்று யார் தீர்மானித்தார்களோ தெரியவில்லை. அண்ணன் கதை ஆரம்பத்திலேயே zombie ஆகிட்டார் என்று சொல்லியிருந்தால் கொஞ்சம் வசதியாக இருந்திருக்கும்.

படத்திலும் குறைகள் இல்லாமல் இல்லை. ஹாரியட் மறைந்த “மர்மம்” என்ன என்பதை அவள் கொலை தான் செய்யப்பட்டாள் என்று எல்லோருமே சொல்வதில் இருந்தே ஊகித்துவிடலாம். அதை ஊகித்த பின்னர் காரணத்தை கண்டுபிடிப்பது கஷ்டமே அல்ல. அதிலும் ஹாரியட் பைபிள் படிப்பதிலும் மேக்கப் போடுவதிலும் ஆர்வம் காட்டினாள் என்று சொல்லும்போதே ஒன்றிரண்டு கிரைம் த்ரில்லர் நாவல் படித்த எவரும் காரணத்தை எளிதாகச்  சொல்லிவிடலாம்.  கொலைகளை செய்வது யார் என்பதையும் கண்ணை மூடிக் கொண்டு முதலிலேயே சொல்லி விடலாம். அவ்வளவு தெளிவு.  ஆனால்  கொலைகாரனை கண்டுபிடிக்க துப்பு சேகரிப்பது, அவனிடம் மாட்டிக் கொண்ட பின் வரும் காட்சிகள் ஆகியவற்றை முடிந்த அளவுக்கு சுவாரஸ்யப்படுத்தி இருக்கிறார்கள். பெரிதாக சொல்லிக் கொள்ளவோ, புதிதாக கண்டறிந்துகொள்ளவோ எதுவும் இல்லாவிட்டாலும் படம் ஒரு நல்ல என்டர்டைனர்.

படுமொக்கயான ஒரு கதை எப்படி இவ்வளவு புகழ் பெற்றது என்று தேடித் பார்த்தால் காரணம் சலான்டரிலும், அதை உருவாக்கிய லார்சனிடமும்  வந்து நிற்கிறது. ஸ்வீடிஷில் நாவலின் ஒரிஜினல் டைட்டில், “பெண்களை வெறுக்கும் ஆண்கள்"(Men who hate women). பேரை காப்பாற்றும் உயரிய பணியில் லார்சன் கண்ணும் கருத்துமாக இருக்கிறார். கதையில் கொடுமைப்படுத்தபடாத பெண்ணே இல்லை எனலாம். சிறிதோ பெரிதோ, சம்மதத்துடனோ சம்மதமில்லாமலோ பெண்கள் அனைவருமே பாலியல் கொடுமைக்கு ஆளானவர்கள். மிக்கேலைக் கண்டாலே பெண்களுக்கு எப்படி கள்வெறி வருகிறதோ அதை விட அதிகமாக இக்கதையின் ஆண்களுக்கு பெண்களைக் கண்டால் கலவிவெறி வருகிறது. மில்லேனியம் பத்திரிக்கைக்கு தன்னுடைய சொந்த பத்திரிக்கையையும், மிக்கேல் கதாப்பாத்திரத்திற்கு தன்னையும் தழுவி எழுதினார் லார்சன் என்பது தகவல். அது மட்டுமல்லாது, தன் கண் முன்னரே கற்பழிக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணின் பெயர் தான் லிஸ்பெத் என்றும் லார்சன் சொன்னதாக விக்கி சொல்கிறது. ஆனால் இந்தக் கதையே கப்சா என்றும் அதே விக்கி சொல்கிறது. எது எப்படியோ, ட்விலைட்டுக்குப் பின்னர் பெண்கள் கொண்டாட ஏதுவாக ஒரு கதாப்பாத்திரத்தை உருவாக்கிய பெருமையும், கதையே எழுத வராத திறமையும் லார்சனையே சேரும். லிஸ்பெத் அடி பின்னிட்டா என்பதில் தொடங்கிய பேச்சு பின்னர் லிஸ்பெத் அடுத்த பாகமொன்றில் சிலிக்கான் சிகிச்சை செய்ததாக காட்டியது பெண்களுக்கே இழுக்கு என்று விவாத்தில் வந்து நிற்கிறது (பார்க்க: Goodreads discussions on Girl with the dragon tattoo). கொடுக்கிற தெய்வம் கூரைய பிச்சிகிட்டுத் தான் கொடுக்கும். ஆனா டீன் ஏஜ் பொண்ணுக காரணமில்லாமலேயே கொடுப்பாங்க என்பது லார்சனின் உபயத்தில் நிரூபணம் ஆகியிருக்கிறது (Twilight புகழ் ஸ்டெபனி மெயர் மன்னிக்க) .

இரண்டு குழந்தைகளுக்கு தகப்பனான ஹஜிமேவுக்கு தன் இளவயதில் நிராசையாகிப் போன கனவு மத்திமவயதில் நிறைவேறும் வாய்ப்பு   கிடைக்கிறது. அழகான மனைவி, அமைதியான குடும்பம், வளமையான வாழ்க்கை என எல்லாம் இருந்தும் அந்த நிராசையே அவனது வாழ்க்கையில் விவரிக்க முடியாத ஒரு வெற்றிடத்தை ஏற்படுத்துகிறது. அமைதியின்மைக்கும் தேடுதலுக்கும் குழப்பத்திற்கும் வழிவகுக்கிறது. குருடனுக்கு எதிரே இருக்கும் கடல் போல வாழ்க்கையை வளமற்றதாக்குகிறது.

ஆனால் இவை அனைத்தும் சிறுவயதுக் காதலி ஷிமமொடோ ஒரு மழைக் கால இரவில் அவனது வாழ்க்கையில் மறுபிரவேசம் செய்யும் போதும் மறைந்து போகிறது. மழையோடு வரும் மங்கை கனவாகவே முடிந்துபோன கனவுகளையும், வெள்ளந்தியான மாலைகளையும், காமம் நிறைந்த இரவுகளையும், தயக்கம் மறைத்த தாபத்தையும், தவற விட்ட வாய்ப்புகளையும், காலம் குலைக்காத ஆசையையும், வருத்தம் மறைத்த விழிகளையும் மழையினூடே எடுத்து வருகிறாள்.

விளக்கைத் தேடும் விட்டிலைப் போல ஹஜிமே அவள் நினைவுகளிலேயே மூழ்குகிறான். ஒவ்வொரு நாளும் அவளது வருகைக்காகவே ஏங்குகிறான். ஒவ்வொரு முறையும் அவளது வருகையோடு அவனது வெறுமை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சாகிறது. வாழ்க்கையில் இனி அவளைத் தவிர வேறெதுவுமே வேண்டாம் என்று அவனது சுயநல மனம் துடிக்கிறது. ஆனால் ஷிமமொடோ ஒரு புரியாத புதிராகவே இருக்கிறாள். தனது வாழ்க்கையைப் பற்றி எதுவுமே சொல்ல அவள் விருப்பப்படுவதில்லை. என்ன செய்கிறாள், எங்கே வசிக்கிறாள் என எதையுமே வெளிக்காட்டிக் கொள்ளவும் அவள் விருப்பப்படுவதில்லை. ஆனால் இவை எதிலுமே ஹஜிமேவுக்கு அக்கறை இல்லை. ஷிமமொடோ ஹஜிமேவின் அண்மைக்காகவே வருவது போல, ஹஜிமே அவளது அண்மைக்காக மட்டுமே அனைத்தையும் துறக்கத் தயாராகிறான்.

இளவயதுக் காதல், 70களின் அமெரிக்க ஜாஸ் இசை, சுயநலம் நிறைந்த மனிதர்கள், தற்கொலை தேடும் பெண்கள் என முரகாமித்தனங்கள் இதில் நிறையவே உண்டு. முரகாமியின் மிகப் பிரபலமான கதையான Norwegian wood இற்கும் இதற்கும் பற்பல ஒற்றுமைகளும் உண்டு. ஆனால் நார்வேஜியன் வுட்டின் அழகோ ஆளுமையோ ஆதிக்கமோ இதில் கிடையாது.  இரண்டும் வேறு வேறு தளங்கள் என்ற போதும் நார்வேஜியன் வுட் என்றுமே முரகாமியின் சிறந்த படைப்பாகவே விளங்கும்.  South of the border, west of the sun கதை ஒரு சாதாரணமான mid-life crisis பற்றியது மட்டுமே என்றாலும், மற்ற கதைகளில் இருந்து அதை வேறுபடுத்துவதுவது அதனுடைய உருவகம் தோய்ந்த உபதேசங்களும், முரகாமி மனிதனின் மனநிலையை சோகம் தோய்ந்த வரிகளில் வடிக்கும் அற்புதமும் தான்.

கதையில் வாழ்க்கையை பாலைவனத்தோடு ஒப்பிடும் கட்டம் ஒன்று உண்டு. எது வாழ்ந்தாலும், எது வீழ்ந்தாலும் இறுதியில் மிஞ்சுவது பாலைவனமே எனும் சித்தாந்தமும் உண்டு. அத்தகைய பாலைவனத்தில் பெய்யும் மழையாகவே ஷிமமொடோ காட்டப்படுகிறாள். ஹஜிமேவின் வறண்டு போன வாழ்க்கையில் வளமை சேர்க்கும் மழையாகவே அவள் உருவகப்படுத்தப்படுகிறாள். மழை வரும் இரவுகளில் மட்டுமே அவள் ஹஜிமேவை சந்திக்க வருவாள்.  ஆனால் மழை ஓயும் காலமும் உண்டு என்பது ஆசையில் வேகும் அன்பிற்குத் தெரிவதில்லையே. நிராசை நிறைவேறும் காலம் வரும் போது வாழ்வில் நிலையானவற்றைப் பாதுகாக்கத் துணியும் மனநிலை எத்தனை பேருக்கு உண்டு? கைக்கெட்டாத வானவில் கண்முன்னே தோன்றும் போது கால்கள் நிற்கும் தரையை கண்கள் பார்ப்பதில்லை. நிராசை ஏற்படுத்தும் வலி நிசப்தமானது. ஆனால் ஆழமானது.

“Lots of different ways to live and lots of different ways to die. But in the end that doesn't make a bit of difference. All that remains is a desert.”

“If I could cry, it might make things easier. But what would I cry over? Who would I cry for? I was too self-centered to cry for other people, too old to cry for myself.”

Modesty Blaise: Green Cobra by Titan Publishers collects three stories: Green cobra, Eve and Adam and Brethren of Blaise, which are story numbers 42,43 and 44 respectively of the total of 92 stories of Modesty.



Modesty Blaise strip has had several artists over the course of its decades, the most famous of them being Jim Holdaway, Romero and Neville Colvin. This volume collects the works of two much lesser known (for modesty fans) artists, John Burns and Pat Wright. As explained in the foreword, after Romero left, these artists were employed one after the other and neither lasted long and to this day, no one knows why. However different their styles might have been, these two had one thing in common, they were booted even before they got well adjusted to the strip. While John Burns illustrated two and a half stories, Pat Wright wasn’t even around that long. Having had read Modesty stories which had been illustrated by either Holdaway or Romero, this volume was quite interesting to me. The fact that the stories weren’t as bad as the “The girl in the Iron mask” volume was helpful too.

http://3.bp.blogspot.com/_448y6kVhntg...

Image credits : http://lewstringer.blogspot.com/2008/...

The first story in the volume, Green Cobra is drawn by John Burns and it is about a private espionage group (Salamander Four) that abducts British Secret Service Chief Sir Tarrant’s assistant Fraser and tries to turn him into a double agent. When Tarrant comes to know of the abduction, well after a month, he asks Modesty and Willie to save their mutual friend and they agree. Having identified the group, Modesty and Willie pursue and abduct one of its chief executives which only leads them into a con. The rest of the story is about them escaping the con and freeing Fraser. The story’s main antagonist is a woman, Pandora, a lethal fighter who is so spitefully jealous of Modesty’s fame, she wants to kill Modesty so that the world would notice her. Although Pandora is shown to be much faster, stronger and better in combat than Modesty, she never quite develops into a character at all. But the pace of the story is good enough for you to not notice any of that. The story picks up right from the beginning with Fraser being interrogated till its explosive end. The style of John Burns needed some getting used to, but only I was able to, I could notice it resembling Holdaway’s style to some extent.

Burn’s style gets better as the story goes on and I noticed that it was much better in the following “Eve and Adam”, in which Modesty and Garvin are tricked by a kooky billionaire, who is convinced that the world is gonna end, decides to make Modesty and Garvin to be the new Eve and Adam by placing them in an oasis in the middle of an African desert. Needless to say, Modesty and Garvin soon find friends and foes in the middle of the desert while trying to figure out getting out of the desert without getting killed. The story has an interesting concept to it, considering the eccentric relationship of Willie and Modesty. They highly respect each other, love each other, rely on each other and would risk their lives for each other. But it never gets physical or romantic. Most of the times, it is shown to be a safe measure to not muddle the respectful relationship they have. The story would have been much more interesting if it had explored the psychology of this aspect more, but it doesn’t go into it more than a page which is immediately followed by trouble. The story then becomes a standard Modesty fare albeit being entertaining. This is also the story where John Burns gets fired midway and is replaced by Pat Wright and so, the story has the illustrations of the both and the transition isn’t smooth at all. They have very distinguishing styles and it might even be quite jarring when the sudden transition takes place. But just like Burns, you get used to the style of Wright and one thing I noticed about his style is that it does not resemble any style of the other Modesty artists and had a slight resemblance to William Vance’s XIII. As I got used to it, I found myself liking it more than Burns' style, especially his close-up shots.

As an aside, I noticed a peculiar thing about the illustrations of John Burns. In most of the illustrations of the other artists, even with the presence of a considerable amount of nude scenes, it is never really nude. Burns is not reluctant in showing nipple and “Eve and Adam” gives him some opportunity to do so too. This could have been a factor in him getting fired, especially considering that it was a daily strip in a British newspaper.

The last story in the volume is “Brethren of Blaise”, illustrated by Pat Wright. Just like Burns, I felt that Wright’s style was better in this story than it was in his previous one. The illustrations are more defined and the characters have a distinct look that was not just unique but also beautiful. Modesty and Willie find themselves in a small village to celebrate Christmas and come across a group calling themselves “The Brethren of Blaise” trying to revive Merlin (Blaise is Merlin’s tutor). When Willie is attacked, the couple sense something beneath the surface going on. Add in an old acquaintance under trouble and you can easily guess what Modesty and Willie ends up doing. “Brethren of Blaise” is the most Modesty-est story of the lot. It has every hallmarks of an intriguing and entertaining Modesty story even if it is predictable. All in all, this volume was much better than the “Girl with the iron mask” volume (maybe because all the stories in it were from the later run of Modesty) and can be quite entertaining if you are accustomed to Modesty stories.

Rating: 4/5.

http://4.bp.blogspot.com/_XsVALQtGIZM...

http://3.bp.blogspot.com/_XsVALQtGIZM...

A side by side comparison of Pat Wright and John Burns (respectively) as shown in the foreword of this volume. This strip marks the immediate switch of the artists. The right one was discarded and Pat Wright took on from there. It is to be noted that this isn’t a particularly flattering show of either artists’ talents. Wright gets much better in “Brethren of Blaise” and Burns has done better in the same story.

Disclaimer: All the images are taken from the net.

Parker is a stone cold son of a bitch. He is absolutely ruthless, completely professional, unforgiving, unyielding, unpredictable and vicious to the core. So much so that he could easily be portrayed as the antagonist of any story. And therein lies the novelty of the Parker series by Richard Stark. Portraying the ruthless, cold, vicious, professional thief Parker as the protagonist as he goes on pulling one of his daring schemes is the trademark of the Parker series and it almost never fails to deliver. Especially when it is illustrated by Darwyn Cooke. 

This latest installment of the Parker graphic novel series is based on the novel of the same name by Richard Stark. In the opening pages of the book, we have Parker and his slightly wacky pal Grofield pulling a heist only to see their escape go bad resulting in Parker being on the run with the money. As Parker finds respite in a closed-for-season amusement park, a local mob coupled with some dirty cops spot him and they decide to make him their game. And so starts the methodical slaughter.

It is a very simple story. A vicious hunt in a closed off amusement park in the middle of winter. But it is this factor that makes it work. The previous release Parker: The Score was about an elaborate scheme of robbing an entire town, which just seemed silly and fantastical. Here, we see Parker return to his base nature and it makes for a much better setting.

Even better than the setting is the fantastic artwork by Darwyn Cooke. His choice of color to depict the snow filled winter is absolute gorgeous to look at. Comparing it with his other artwork for the same series, it is second only to (if not on par with) his noir defining artwork of Parker: Hunter. The choice of the color completely captures the severity of the winter and perfectly compliments the bleak setting of the story. The two pages showing the car crash is absolutely breathtaking. If there is a weak link, it is the size of the story, which is just about 82 pages long,  along with the short story “The 7eventh” (about 10 pages+ 4 pages of title and other filler) this makes the book to be an unsatisfyingly slim 96 pages as opposed to the usual 160 pages. The other minor weak link is that none of the characters have any room for development. Cooke seems to have decided to make this a simplistic, action packed cat and mouse thriller and it works for the most part. If only he had had figured out some way of adding in the details with the pace it has delivered, it could have been great. As it is, Slayground is very entertaining and only memorable for its brilliant artwork.

All the images are taken from the internet.

Modesty Blaise: The Girl in the Iron Mask by Titan Publishers collects three stories: Fiona, Walkabout and the titular The girl in the Iron mask , which are story numbers 70,71,72 respectively of the total of 92 stories of Modesty.

In Fiona, Modesty goes to a Bangladeshi jungle to visit a former Network accomplice, Sumitra. Little does she know that the area is being controlled by an old foe who is using an old, abandoned Bangladeshi jungle temple for his drug trade. Sumitra fears for the safety of Modesty and rightly worries that with her aversion for drugs, Modesty is sure to tackle the drug traffickers and decides to keep her in the dark. Along comes Willie with his lovelorn, jealous chimpanzee Fiona(who escaped from Willie's circus to be with him). With the assault on Willie and Modesty, Modesty suspects that something is amiss and so goes the story, which I found utterly predictable and to be on the weaker side of Modesty stories. There isn't too much going on in the first half of the story and even in the second half, it isn't exactly very exciting. If there is one beautiful thing about this story, it is the illustrations of Romero. Absolutely beautiful even for his standards. Nothing very original or exciting, but can be entertaining if you don't expect too much.

In Walkabout, we find Modesty going in a Walkabout (a sort of journey with hunting) with the aboriginal people in the deserts of Australia and later, trying to help her hospitalized friend stop the infiltration of Mafia into Australia and trying to exonerate an aborigine. The story, again, isn't very exciting or novel but for the walkabout itself (which isn't much delved into). Romero's illustration of the desert and the Australian beach, as opposed to his depiction of Bangladeshi jungle is a nice contrast. Again, just an entertaining read if you don't expect too much.

In The Girl with the Iron Mask, Modesty finds herself the target of a nasty, sick revenge plot in which she is left in an abyss with her face encased in an iron mask in an attempt to drive her insane, all for the entertainment of her old foes, the Bone brothers, who watch her stumble around Live on Tv. Romero does the illustration for the bleak, dreary abyss and the hill terrain surrounding it and he does it well.

Of the three stories in the book, this one is clearly the winner. The pace picks up early and after Modesty is abducted and Willie is on the search, it only gets better. It would be a good idea to start with this one while reading the book and then to go on to the other stories, which are comparatively laid back.